Rozdział V

Gdy  zapadł zmrok, udałam się do ogrodu, gdzie miałam okazję podziwiać wyjątkowo piękne tego wieczoru, rozgwieżdżone niebo i Księżyc w pełni. Bardzo lubiłam patrzeć na niebo i znajdujące się na nim ciała niebieskie( zwłaszcza Księżyc), może dlatego, że moje imię znaczy tyle co „piękny Księżyc”.  O tej porze wszyscy już spali, więc było bardzo cicho. Ten spokój zakłócił dźwięk nadchodzących kroków. Nadsłuchiwałam ich, stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu ustały. Spojrzałam kątem oka i zobaczyłam Hao. Jak gdyby nigdy nic, usiadł obok mnie, poprawiając swoje kimono. Widząc to przemknęło mi przez myśl:

- O mistrzu Hao! Czyż stosownym jest, aby tak zacna osobistość jak Pan, zasiadał na brudnym krużganku, obok dziewoi, która zapewne przenosi różnego rodzaju choroby, dotykające pospólstwo? – pomyślałam w jednej chwili, jednak nie miałam odwagi wypowiedzieć tego na głos. Ponownie poczułam  swego rodzaju dyskomfort. ZNOWU on? Jak ja nie cierpię, gdy ktoś czyta mi w myślach! Zaczęłam się zastanawiać, czy ta osoba zdaje sobie sprawę z tego, iż ja mam świadomość istnienia jego nietypowej umiejętności. Jakby na to nie spojrzeć, czytanie w myślach NIE jest normalne! Chociaż widzenie duchów, również jest czymś niecodziennym, no ale czytanie w myślach? To przesada. Postanowiłam udawać, że nie mam o tym bladego pojęcia, by nie musieć się tłumaczyć z moich ironicznych myśli. Mimo tego, przez cały czas coś mi podpowiadało, że on nie jest złym człowiekiem. Takie przeczucie, którego nie potrafiłam wyjaśnić nawet samej sobie. Spoglądałam na niego, ale jednocześnie starałam się ignorować jego obecność.

- Konbanwa. – nie odpowiedziałam, a on kontynuował po chwili.

- Czy wyznasz mi jak masz na imię? – spojrzałam w niebo i ponownie nie usłyszał  ode mnie  żadnej odpowiedzi. Siedzieliśmy tak w ciszy przez dłuższą chwilę i poczułam jego dłoń na mojej głowie. Ruchem ręki zmusił mnie, bym odwróciła głowę w stronę jego twarzy. Odetchnęłam z ulgą, miałam pewność, że nie czyta już w moich myślach. Patrzył w moje oczy i uśmiechał się.

- Więc?

- Mizuki. – odpowiedziałam krótko spuszczając wzrok.

- Mizuki-ka? Piękne imię, dla pięknej dziewczynki. – Zdjął rękę z mojej głowy. Spojrzałam na niego  i widziałam jak wpatruje się w niebo.  „ W świetle Księżyca wygląda jeszcze ładniej. Czy ludzka istota może być aż tak piękna? Oj Mizuki, ogarnij się, czemu go tak podziwiam?! Przed chwilą miałam ochotę mu przywalić, a teraz od tak sobie myślę o tym, jaki to on jest ładny?!” – zaczęłam myśleć  i potrząsać przecząco głową, by wyrzucić zbędne myśli.

- Coś nie tak? – zapytał.

- Nie, wszystko w porządku. – odpowiedziałam krótko. Skierował swój wzrok ku mnie, przypatrywał mi się.

- Mam coś na twarzy ?  - spytałam wskazując na swoje oblicze.

- Nie. Tak się tylko zastanawiam.. Mizuki, nie chciałabyś stąd uciec? - zdziwiłam się, gdy usłyszałam jego pytanie. Nie do końca rozumiem czemu, ale mój negatywny stosunek do niego powoli zaczął znikać.  „W końcu, to nie on wymierzył mi „karę”, którą prawdopodobnie będę pamiętać do końca życia. Nie, nie prawdopodobnie. Na pewno. Czy gdyby tu był, pozwolił by na to? Znowu w odmętach mojej świadomości pojawił się szereg pytań, na które i tak nie otrzymam odpowiedzi..

- Skąd to pytanie?

- Jestem tu dopiero pierwszy dzień, ale wiem, że nie przepadasz za swoim wujem.

- Hm… wujaszek się żalił jaka to Mizu-chan jest beee? – uśmiechnęłam się ironicznie, on spojrzał na mnie pytająco. Wypuściłam głośno powietrze.

- Cóż, to prawda. Nie pałamy do siebie żadnym pozytywnym uczuciem. O ucieczce myślałam wiele razy, ale co ja  mogę? Ucieknę i co? Uciekając skazałabym się jedynie na pewną śmierć.

- Ja uważam inaczej. Myślę, że bardzo dobrze poradziłabyś sobie sama.

- Nie ma znaczenia co zrobię.  Gdybym spróbowała ucieczki, Yuchiro prawdopodobnie dorwałby mnie i „Ręka, noga, mózg na ścianie, oczy na pałeczkach.”

- Czy ktoś ci każe uciekać? Możesz po prostu odejść. Ze mną.

- He??? Ale… ale.. – zaczęłam się jąkać.  przeszło mi przez myśl, że to dobry pomysł „Gorzej nie będzie no i nie wydaje się być złą osobą.”  Z moich rozważań wyrwał mnie głos Hao.

- Widzę, że zainteresowała cię moja propozycja. Nie musisz dawać odpowiedzi teraz, ale też nie mogę zostać tu zbyt długo, więc spróbuj się zdecydować najszybciej jak to możliwe, dobrze? – ponownie położył dłoń na mojej głowie.

- Hai. – odpowiedziałam. Hao powstał i gdy odchodził, skierował do mnie ostatnie słowa.

- Nie siedź zbyt długo, bo się przeziębisz. Oyasumi.

Nie długo potem, ja również wróciłam do mojego pokoju, ale nie mogłam zasnąć aż do rana.

************

Przez całe dwa dni zastanawiałam się nad propozycją Hao. Próbowałam rozważyć wszystkie za i przeciw. W zasadzie nic mnie tutaj nie trzymało, ale jeśli odejdę, jak będzie wyglądało moje życie u jego boku? Wiedziałam, że to właśnie dziś muszę dać swoją odpowiedź, ponieważ wraca do pałacu cesarza. Udałam się do jego pokoju. Zapukałam delikatnie, po czym usłyszałam „proszę” i weszłam do środka. Na moje nieszczęście był tam również Yuchiro. Oczywiście nie obyło się bez jego chłodnego spojrzenia w moją stronę. Usiadłam obok niego. Hao nie zwlekając i pomijając zbędne uprzejmości zapytał:

- Podjęłaś decyzję?

- Tak..

- Więc? – spojrzałam na Yuchiro. Wyraźnie był niezadowolony, w końcu gdy odejdę, na kim się wyżyje? Zawahałam się, sama nie wiedziałam co powiedzieć. Hao spojrzał na Yuchiro z lekko poirytowanym wyrazem twarzy. Wuj czując na sobie wzrok mistrza, przestał patrzeć w moją stronę.

- Chcę iść, z Tobą. – mówiłam prostując się.

- Bardzo mnie cieszy twoja decyzja. – jego wyraz twarzy zmienił się z irytacji na uśmiech. Wydawał się być szczęśliwy z tego powodu. Usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Weszła Yukino.

-Gotowe? – skierował swoje pytanie do Yukino, która przytaknęła.

-To świetnie. – Hao uśmiechnął się i klasnął w ręce. – Mizuki, idź proszę teraz z Yukino. Zaraz do was dołączę. – posłusznie wykonałam polecenia i poszłam za nią. Dotarłyśmy do miejsca jej pracy. W pokoju znajdował się parawan i sporych rozmiarów lustro. Obok przegrody wisiał wieszak, na którym było piękne kimono. Było koloru jasno fioletowego, na rękawach - białe. Od pasa w dół, szata zdobiona była roślinnymi ornamentami wyszywanymi złotą nicią.

- Piękne! – patrzyłam na nie z podziwem. Jak żyję nie widziałam czegoś tak pięknego. Chciałam go dotknąć, ale w ostatniej chwili cofnęłam rękę. Nie chciałam w jakikolwiek sposób uszkodzić stroju.

- Chcesz przymierzyć?

- Chyba w snach.

- Ale.. To kimono jest dla ciebie. Zostało uszyte specjalnie na życzenie Hao-samy.

- Nie założę tego. Mowy nie ma!

- Dlaczego? – usłyszałam za sobą znajomy głos.

- ….

- Chociaż przymierz. W końcu to prezent. Ode mnie, dla Ciebie. – bezradnie machnęłam ręką i poszłam się przebrać. Yukino mi w tym pomogła, gdyż wcześniej nie miałam okazji ubierać czegoś takiego. Po kilku minutach wyszłam już ubrana. Wolnym krokiem - oczywiście uważając, aby w żaden sposób nie uszkodzić stroju – podeszłam do lustra i zaczęłam się przeglądać. Nie mogłam uwierzyć, że to odbicie należy do mnie. Gdy tak się oglądałam w lustrze widziałam odzwierciedlenie Hao za mną. Obserwował mnie z tajemniczym uśmiechem na ustach. Stałam przez dłuższą chwilę wpatrując się w jego odbicie.

- Cóż, może lepiej pójdę już je zdjąć. – stwierdziłam.

- Dlaczego?

- Nie chciałabym go zniszczyć, pobrudzić lub całą masę innych rzeczy, które przy mojej niezdarności mogłyby się wydarzyć. Gdy ruszyłam już w stronę „przebieralni”, zatrzymała mnie ręka wiadomej osoby, która wylądowała na moim ramieniu. Schylił się, tak, by jego głowa byłą na równi z moją i patrząc cały czas na nasze odbicie mówił:

- Nie ma znaczenia, co z tym zrobisz. Jak już mówiłem wcześniej, to prezent. Jest już twoją własnością. Możesz go poplamić, pociąć, a nawet spalić. Jednak nie chciałbym, aby coś takiego miało miejsce, ponieważ uważam, że wyglądasz w nim pięknie. – słysząc to spuściłam głowę i poczułam jak na mojej twarzy pojawiają się wypieki. Ręka Hao z ramienia powędrowała na moją głowę. Pogłaskał mnie po niej.

- Widzimy się później. – wyszedł. Przez dłuższą chwilę stałam w bezruchu i patrzyłam w lustro.

- No już, już, bo jeszcze popadniesz w samo zachwyt. – żartowała Yukino śmiejąc się.

- To nie jest śmieszne! – wrzasnęłam wciąż się czerwieniąc.

__________________________________

No więc kolejna notka za nami ;D  Mam nadzieję, że ktoś to w ogóle czyta...  Z tymi pałeczkami... przerobiłam to przysłowie ;D No to na tyle. Do następnej  ;)